Brise l'Ame |
|
|
|
|
intimistische wereldkamerfolk (Groep Benelux)
|
|
Kortverhaal
De twee bezielers van Brise l'Ame, Saskia Maeyaert en Hilde Van Laere, gepassioneerd door muziek en instrumenten, slaan begin de jaren negentig samen een eigenzinnige weg in. Heel gedreven schrijven ze tekst en muziek en al snel staan ze op het podium.
De toon is gezet. Getijden breken aan. Muzikanten komen en gaan, eb en vloed. Als een golfbreker beroeren ze de zee, de ziel. 1997. Symboliek wordt naam, Brise l'Ame.
Brise l'Ame is te gast op heel wat Vlaamse podia en wordt verwelkomd in Nederland. De groep deint verder op het ritme van de getijden, verdwijnt eind 2003 even van het toneel om in 2004 in een metamorfose terug te keren. Vier nieuwe musici, Ann Engels, Bart Vanistendael, Frank Van Eycken en Ioan Baranga stappen begeesterd mee in het Brise l'Ame verhaal.
Klankkleur
Brise l'Ame. De golfbreker. Getekend door eb en vloed.
Twee stemmen, als tegenpolen tegenover elkaar, in elkaar overvloeiend,
gedragen door alle muzikanten die de muziek op een eigen manier en met tal van instrumenten verder inkleuren.
Brise l'Ame. De ziel. Brengt golven in beweging. Beroert een ruim publiek, een publiek dat geraakt wordt omdat de luisteraar z'n eigen verhaal herkent.
Brise l'Ame, zielroerend golfbrekend, tekent voor eigen werk, in hoofdzaak Engelstalig, is een kruisbestuiving van singer-songwriter, folk, pop en wereldmuziek, heeft iets met filmmuziek en poëzie en creëert een nieuwe noemer om haar muziek onder thuis te brengen: 'intimistische wereldkamerfolk'. De sound is authentiek, eigenzinnig of gewoonweg 'Brise l'Ame'.
Bezetting
|
|
zang, gitaar
|
|
|
zang, accordeon, tin en low whistles, darbuka, gitaar,
bodhrán, rain stick, blues harp
|
|
|
altviool
|
|
|
cello
|
|
|
contrabas
|
|
|
cajón, surdo, udu, pandeiro, conga, bongo, djembé, snare, cymbals, shakers en een rist kleurrijke klanken
|
VervolgVerhaal
|
|
|
|
|
|
