KATY TOO, Fortysomething ‘…is niets minder dan een krachttoer’

Katy Too is de groepsnaam van de formatie rond zangeres Leen De Haes. De derde cd, ‘Fortysomething’, is een uitgesproken opstap na het opvallende debuut ‘Quest For Honey’ (2012) en het vorige ‘Nine Lives’ (2016), ook niets minder dan een topalbum overigens. We wikken onze woorden: ‘Fortysomething’ is niets minder dan een krachttoer. Niet alleen is het een muzikale parel, een ijzersterke collectie van tien gevarieerde, fijn geboetseerde songs, alle van Leens hand, die je kan rekenen tot de familie der americana, al lang niet meer het prerogatief van Amerikanen. Denk aan wat de grote Bonnie Raitt al jaar en dag uitbrengt, ja, die aanpak is het, maar met de nodige verschillen: Katy Too heeft wel degelijk een eigen gezicht. Leen beschikt over een klare, krachtige stem, heel herkenbaar, vocalen, die ze wonderwel weet aan te passen aan de behoeften van de song, niet zelden vol humor trouwens (‘Time!’ is een fijne illustratie van die soepelheid) In de lof mogen we de hele band betrekken: Peter Lesage tovert geregeld op allerlei keyboards (die tik-tok in  datzelfde ‘Time!’), gitaristen Bart ‘Oop’ Boonen en Sam Pieter Janssens, bassist Simon Casier en slagwerker Steven Van Gelder leveren eersteklas werk. We vergeten zeker niet de backing vocals van Chantal & Steve Kashala, die een constante meerwaarde zijn voor Leens zang. 

Maar er is nog een aspect dat ‘Fortysomething’ uit het peloton van gelijkaardige americana doet uitrijzen: de songs vertellen een verhaal, het verhaal van een vrouw die, de veertig voorbij, het bilan opmaakt van verleden en heden. En toekomst. Een ‘conceptplaat’ kan je dat niet noemen, zo is ze niet geconcipieerd. Maar stuk voor stuk focussen de tien songs op haar 'condition humaine'. De prachtige titelsong vat die voorbije decennia samen. Die leeftijd betekent een nieuwe start en dan komt het erop aan fouten uit het verleden te vermijden, vooral door trouw te blijven aan jezelf (‘Stay True’)  Dat houdt echter ook in dat je benieuwd blijft en nieuwe horizonten durft verkennen (‘Wanderer’) Je hoeft dat niet alleen te doen (‘On Our Way’, dat klinkt als een, heu, ode aan de hoop) ‘Dead Man’s Hand’ biedt een rockend maar enigszins omineus tegengewicht in deze context. Een portret van een eenzame geest (‘He Loner’), een van de sterkste songs in het aanbod, en aandacht voor de wijde wereld die Leen omringt (het dromerige ‘The Fields Of Calmwood’ en lekkere stamper ‘Sunset Sundown’), ronden ‘Fortysomething’ af. O ja: er duiken Franse verzen op in ‘Six-Planes’, een tedere hommage aan een zuiders café, de passende uitsmijter van de plaat.

De aandachtige lezer heeft al lang ons enthousiasme opgepikt, allicht een understatement. Daarom even over naar ‘familie’ om ons stuk te beëindigen: een gewaardeerde collega-recensent merkt op dat, nu de pandemie, althans officieel, achter ons ligt, het tijd is voor de echte doorbraak van Katy Too. De festivals kunnen deze heerlijk zoemende zomers zonnige klanken best gebruiken. Het moet niet altijd uit Nashville, Memphis of New Jersey komen…

Antoine Légat.